مستربچ افزودنی

در حال حاضر، مواد پلیمری کاربرد گسترده‌ای در صنایع‌های مختلف نظیر خودرو، بخش الکترونیک، بسته بندی، کالاهای مصرفی دارند. این محصولات حاوی پلیمر نو یا بازیافتی و افزودنی‌های مختلفی به منظور دستیابی به خواص بهتر اضافه می‌شود. در حقیقت، صنعت پلیمر بدون افزودنی غیر ممکن است. افزودنی‌های پلیمری منجر به بهبود فرآیند، افزایش خواص فیزیکی و عملکرد بهتر در طولانی مدت می‌شوند.جهت انتخاب مناسب و خرید مستربچ افزودنی مناسب برای محصول خود میتوانید با کارشناسان دن پلیمر در تماس باشید.

افزودنی‌ها از اجزای فرمولاسیون در صنعت پلیمر هستند، در حالی‌که می‌توانند نقش کلیدی و بسیار مهمی در صنایع دیگر مانند پوشش‌ها، لاک‌ها، رنگ‌ها، جوهرها، فیلم‌های عکاسی و کاغذها داشته باشند. از این لحاظ اشتراک و هم‌پوشانی بین صنایع پلاستیک، نساجی، لاستیک، چسب‌ها و صنایع غذایی وجود دارد. به عنوان مثال؛ رنگ‌دانه‌ها علاوه بر صنعت پلیمر، در الیاف مصنوعی، جوهر، پوشش‌ها و لاستیک استفاده می‌شود. از میان افزودنی‌های صنعت پلیمر می‌توان به آنتی‌اکسیدانت، آنتی‌استاتیک، ضد مه، عامل‌های رهاساز، پایدارکننده‌ها و جاذب‌های یووی اشاره کرد. افزودنی‌ها ممکن است آلی ( مانند آلکیل فنل‌ها، هیدروکسی بنزوفنون‌ها) یا غیر آلی (اکسیدها، نمک‌ها و پرکننده‌ها) یا آلی فلزی (مانند متالوکربوکسیلات ها، کمپلکس های نیکل، شتاب دهنده های روی) باشند.

خواص مستربچ افزودنی در پلی آمید

برای مثال افزودنی‌های مورد استفاده در پلی‌آمید به روش تزریقی منجر به بهبود خواص زیر می‌شود:

• کاهش زمان تزریق
• راحت‌تر جدا شدن از قالب
• بهبود جریان پذیری
• بهبود براقیت سطح محصولات
• افزایش استحکام ضربه و ازدیاد طول در پارگی
• کاهش جمع شدگی
• افزایش پایداری ابعادی

برای اطلاع از خواص افزودنی ها بر روی مواد دیگر و انتخاب و خرید مستربچ افزودنی مناسب میتوانید با مشاوران ما در دن پلیمر تماس بگیرید.

کاربرد مستربچ افزودنی در صنعت پلیمر

شماتیکی از کاربرد افرودنی‌ها در مراحل مختلف در صنعت پلیمر در شکل زیر آورده شده است:

با پیشرفت صنعت، افزودنی‌ها فنی‌تر می‌شوند، کارهای بیشتری انجام می‌دهند و ارزش بیشتری ارائه می‌دهند و بنابراین قیمت بالاتری خواهند داشت. پی وی سی هنوز هم از نظر حجمی بزرگترین مصرف کننده است، اما پلی اولفین ها، عنوان دومین رتبه در حال رشد را به خود اختصاص داده‌اند. در همین راستا توسعه پلاستیک های مهندسی بازار در حال رشدی را برای افزودنی های تخصصی باز کرده است، از بازدارنده های شعله گرفته تا پایدارکننده ها، رنگدانه ها، و مواد کمکی فرآیندی که در برابر دمای بالاتر فرآیند و کاربرد مقاوم هستند. بسیاری از افزودنی ها بیش از یک اثر روی یک آمیزه پلاستیکی دارند. روان کننده ها اغلب به فرآیند و سهولت آن کمک می کنند.

پایدار کننده های نوری نیز مقاومت به هوازدگی ایجاد می‌کنند. دوده، که به طور گسترده به عنوان رنگدانه استفاده می شود، همچنین به عنوان محافظ نوری، به عنوان یک جزء رسانای الکتریکی و به عنوان یک تقویت کننده عمل می‌کند.

افزودنی‌هایی مورد استفاده در گرانول پلی پروپیلن

افزودنی‌هایی که برای گرانول پلی پروپیلن استفاده می‌شود, عبارتند از:

• پایدار کننده طولانی مدت، معمولا آنتی‌اکسیدانت‌های فنولیکی هستند.
• پایدار کننده مذاب (فسفیت یا فسفونیت)
• عامل لیز کننده یا ضد چسبندگی برای فیلم
• عامل روشن کننده، آنتی‌استایتک برای قالب‌گیری تزریق
• آنتی‌اکسیدانت، برای کامپاند الیاف‌دار
• جذب کننده‌های یووی برای خودرو

افزودنی های رایج برای پلاستیک ها

آنتی اکسیدانت‌ها

تقریباً در همه موارد، برای ساخت یک آمیزه پلیمری و شکل‌دهی، باید به پلیمر یک آنتی اکسیدانت اضافه شود تا پلیمر از تنش های حرارتی مرتبط با فرآیند شکل گیری نهایی در امان بماند. در برخی موارد، در زمان تهیه پلیمر پایه، به آن آنتی اکسیدانت اضافه می‌شود. همچنین می‌توان آنتی اکسیدانت را برای بهبود ماندگاری محصول یا بهبود پایداری در دمای بالا به آن اضافه کرد.

چرب‌کننده یا روان‌کننده‌ها (lubricant)

این مواد ممکن است برای کاهش نرخ برشی در هنگام فرآیند به پلیمر اضافه شوند، به ویژه هنگامی که یک ماده معدنی اضافه می‌شود. اگر مقدار تنش برشی بیش از حد بالا رود، ممکن است تخریب حرارتی و بریدگی زنجیره پلیمری اتفاق بیفتد. روان کننده باید به درستی انتخاب شود تا از تجزیه آن یا تأثیر نامطلوب بر ترکیب پلیمری جلوگیری شود. روان کننده‌های رایج عبارتند از: الکل های چرب (C14-C18)، استرهای اسید چرب (C14-C18)، استرهای اسید دی کربوکسیلیک (C14-C18)، آمیدهای اسید چرب (C16-C18) و استرها (C26-C32).

رهاسازها (release agent)

آنها اغلب در آمیزه‌های مورد استفاده در قالب‌گیری تزریقی استفاده می‌شوند. در جایی‌که چنین افزودنی وجود ندارد، اجزای قالب‌گیری شده تمایل دارند به سطوح قالب بچسبند. برای جلوگیری از این امر، یا باید در هر چرخه تزریق، روی سطوح قالب رهاساز اعمال شود، یا سطح قالب را با رهاسازهای نیمه دائمی پوشاند. رهاساز داخلی، از چسبیدن مواد به سطح قالب و سوختن آن‌ها جلوگیری می‌کند و تولید را کم مشکل می‌کند. این مواد می‌تواند شامل هیدروکربن ها، الکل ها، اسیدهای کربوکسیلیک، ترکیبات هالوژنه، کتون ها، استرهای کربوکسیلیک اسید، آمیدها، نمک های فلزی و ترکیبات سیلیکونی باشد.

نرم‌کننده‌ها (plastisizer)

نرم کننده‌ها به ترکیبات ترموپلاستیک اضافه می‌شوند تا انعطاف پذیری را بهبود بخشند، میزان پذیرش فیلرهای معدنی را افزایش دهند و با کاهش ویسکوزیته به فرآیند کمک کنند. همچنین از این مواد ممکن است اثرات هم افزایی مانند کاهش برش در حین اختلاط و بهبود مقاومت در برابر ضربه را به دست آورد. ترکیبات روان کننده معمولاً شامل فتالات ها، آدیپات ها، استرها و استرهای اسیدهای چرب (اولئات ها، پالمیتات ها، استئارات ها) هستند.

چقرمه‌کننده‌ها یا بهبود دهنده ضربه

این مواد اغلب به ترموپلاستیک های شکننده اضافه می شوند تا مقاومت در برابر ضربه را بهبود بخشند. در برخی موارد، افزودن مواد معدنی، پلاستیک را سخت و شکننده می کند، بنابراین نیاز به افزودن یک اصلاح کننده ضربه دارد. مقاومت در برابر ضربه را می‌توان با افزودن پلیمرهای منعطف یا الاستومری افزایش داد. اکریلیک و بوتادین از اصلاح کننده‌های رایج ضربه هستند. استایرن معمولاً از طریق پلیمریزاسیون پیوند با اکریلونیتریل یا پلی بوتادین (از این رو ABS [اکریلونیتریل-بوتادین-استایرن]) با ضربه اصلاح می شود، یا می توان آن را به الاستومر اتیلن پروپیلن دی ان پیوند زد. پلی پروپیلن را می‌توان از طریق روش‌های مختلف اختلاط، دارای مونومر اتیلن-پروپیلن و در برابر ضربه مقاوم کرد.

عوامل کنترل الکتریسیته ساکن

این افزودنی‌ها برای کاربردهایی لازم هستند که باید در آن‌ها تشکیل بار الکتریکی سطحی کنترل یا جلوگیری شود. تعدادی ترکیب برای این عملکرد موجود است که می‌توان آنها را به دو دسته کلی تقسیم کرد: حجمی و اصلاح کننده سطح. افزودنی‌های حجیم ممکن است ساده باشند، مانند دوده، که وقتی در غلظت کافی اضافه شود، یک ماتریس نیمه رسانا ایجاد می‌کند، بنابراین تجمع بار موضعی را کنترل می‌کند. از نمک‌های فلزی نیز می‌توان برای این منظور در برخی پلیمرها استفاده کرد.

ترکیبات کاتیونی می‌توانند خواص رسانایی توده ای ایجاد کنند و شامل ترکیباتی با کاتیون حجیم مانند آمونیوم چهارتایی، نمک‌های سولفونیم یا ترکیبات ایمیدازولین است. از ترکیبات آنیونی مانند آلکیل سولفونات‌ها نیز استفاده می‌شود. از ترکیبات غیر یونی نیز می‌توان برای کنترل توزیع بار از طریق فعالیت سطحی استفاده کرد. ترکیبات این دسته عبارتند از آمین‌های چرب اتوکسیله، اتانول آمیدها، استرهای پلی اتیلن گلیکول و غیره. برخی از ترکیبات آلی نیز برای کنترل بار سطحی مفید هستند. این افزودنی با حلالیت محدود در پلیمر پایه عمل می‌کنند. ترکیباتی از این نوع به سطح پلیمر مهاجرت می‌کنند، جایی که غلظت آنها به صورت موضعی در سطح افزایش می‌یابد و بنابراین یک پل سطحی رسانا ایجاد می‌کنند.

رنگ‌دانه‌ها

این ترکیبات شیمیایی به پلاستیک‌ها رنگ می‌بخشند. رنگ‌دانه یا دای در پلیمر پایه پخش می‌شود و بنابراین به صورت ذرات مجزا وجود ندارد. رنگ‌ها معمولاً ترکیبات آزو یا آنتراکینون هستند. اما پیگمنت‌ها، ذرات مجزا با اندازه بسیار کوچک هستند که برای ایجاد رنگ در یک ترکیب ترموپلاستیک بکار می‌روند. پیگمنت‌های آلی معمولا از ساختار آزو یا سیانین هستند و اغلب پایداری حرارتی خوبی در محدوده فرآیندی ترموپلاستیک دارند. با این حال، آنها برای اتصالات عرضی و کاربردهای دمای بالا چندان مناسب نیستند. با توجه به نامحلول بودن آنها در پلیمر، به عنوان عوامل هسته‌زا در طول تبلور مجدد عمل می‌کنند. بنابراین، پیگمنت‌ها ممکن است نقش مهمی در کنترل خواص نهایی یک ترکیب داشته باشند.

فیلرها و تقویت‌کننده‌ها

ترموپلاستیک‌ها اغلب دارای خواص فیزیکی هستند که ذاتاً برای یک کاربرد خاص مناسب هستند. در چنین حالتی نیاز کمی به افزودن مواد معدنی وجود دارد. افزودنی های غیر آلی برای بهبود استحکام فیزیکی و مقاومت در برابر تغییر شکل ترموپلاستیک‌ها بسیار مفید هستند. آنها با تشکیل شبکه ای از نقاط سنجاق‌مانند در پلیمر عمل می‌کنند که در آن از لغزش زنجیره های پلیمری تحت تنش مکانیکی جلوگیری می‌شود.

تقویت‌کننده‌های معدنی انواع مختلفی دارند، از مواد معدنی طبیعی گرفته تا مواد معدنی مصنوعی و مواد تخصصی با خواص فیزیکی جهت‌دار. از خاک‌های رس رایج شامل کائولن و سایر سیلیکات های طبیعی تا تقویت کننده های مصنوعی و با خلوص بالا مانند دی اکسید تیتانیوم، کربنات کلسیم، سیلیس و بسیاری دیگر. همچنین افزودنی های معدنی برای کنترل دمای شروع کریستالی شدن، مقدار و ابعاد فاز کریستالی در پلیمرهای نیمه کریستالی مفید هستند. جزء معدنی به عنوان مکانی برای هسته زایی ناهمگن بلورهای پلیمری عمل می کند. با شروع هسته‌زایی در بسیاری از مکان‌های نزدیک، پلیمر با شبکه‌ای از نواحی کریستالی کوچک با توزیع یکنواخت، جامد می‌شود.

با ایجاد تعادل بین استحکام، انعطاف‌پذیری و مقاومت در برابر خزش فازهای کریستالی و آمورف یک پلیمر، می‌توان توازن لازم برای کاربردهای مهندسی را به دست آورد. همچنین هسته زایی ناهمگن با کاهش سرعت کریستال شدن مجدد، برای کنترل ساختار پلیمرها مفید است. به عنوان مثال، در طول قالب‌گیری تزریقی، با سرد شدن قطعه قالب‌گیری شده، ابتدا پلیمر در سطح بیرونی قطعه جامد می‌شود و سپس هسته قطعه.

هسته زایی ناهمگن در فصل مشترک قالب رخ می دهد، و هسته سازی همگن در داخل نمونه و این پدیده به دلیل نسبت ظرفیت گرمایی پلیمر به رسانایی حرارتی ضعیف آن، به کندی پیش می رود. افزودن یک ماتریس از ذرات معدنی ریز باعث افزایش توان قالب گیری و بهبود خواص توده ای پلیمر می شود. دی اکسید تیتانیوم و سیلیس افزودنی های معمولی در این دسته هستند. دی اکسید تیتانیوم در بسیاری از موارد دارای یک هدف دوگانه است زیرا یک سفید کننده بسیار کارآمد نیز هست. عوامل هسته زا همچنین می توانند به شکل پلیمرهای پخش شده، با نقطه ذوب بالاتر باشند.

قیمت و خرید مستربچ افزودنی

اگر قصد تهیه و خرید مستربچ افزودنی را دارید می توانید جهت مشاوره و ثبت سفارش و خرید با شماره تلفن  02158381200 تماس حاصل فرمایید.همچنین برای استعلام قیمت تمامی محصولات میتوانید از صفحه استعلام قیمت درخواست خود را ثبت نمایید.